Otto Andres (ur. w 1902 r. w Cyganku na Żuławach) od 1930 r. był członkiem NSDAP oraz wysoko postawionym członkiem SA. Pełnił również funkcje administracyjne jako landrat powiatu Wielkie Żuławy z siedzibą w Nowym Stawie. We wrześniu i październiku 1939 r. przejściowo pełnił funkcję szefa partii nazistowskiej w Tczewie. Od stycznia 1940 r. do marca 1941 r. był zastępcą Forstera na stanowisku gauleitera. Był współodpowiedzialny za zbrodnie wojenne w Tczewie, Pelplinie i Szymankowie. W związku z konfliktem, jaki wybuchł między nimi, zaciągnął się do Wehrmachtu, w którym spędził resztę wojny.

Jak wynika z informacji zawartej w książce „Dzieje Tczewa w latach 1939-1965” Stefana Linowskiego, powołującego się w przypisie na książkę Rudolfa Gamma „Swastyka nad Gdańskiem”, Andres za zbrodnie w Szymankowie i Pelplinie został osądzony i skazany na śmierć. Wyrok miano wykonać poprzez powieszenie na placu więziennym w Tczewie w 1946 r. Przeczą temu informacje przekazane z Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej. Andres dostał się do niewoli brytyjskiej, a po 1945 r. został przekazany stronie polskiej. Jako współodpowiedzialny za rozstrzeliwanie Polaków w koszarach w Tczewie i księży z Pelplina został skazany na 15 lat więzienia. W 1956 r. objęty został amnestią, opuścił więzienie i wyjechał do RFN, gdzie zmarł 31 stycznia 1975 r. w Bad Dürckheim. Potwierdzeniem drugiej wersji losów nazistowskiego zbrodniarza jest jego zeznanie jako świadka z 14 grudnia 1961 r., spisane w Prezydium Policji w Bad Dürkheim.

(zielu)