Forum Dawnego Tczewa

Starogardzka fara pw. św. Mateusza (pierwotnie NMP) powstała z fundacji krzyżackiej. Ukończono ją ok. 1350 r. Kościół ma układ bazylikowy – dwie nawy boczne są niższe niż nawa główna. Gotyckie sklepienia gwiaździste zachowały się tylko w nawach bocznych. Długość kościoła wynosi 53 metry, szerokość 18,8, a wysokość nawy głównej 16,2 metra. Pierwotnie kościół miał od strony rynku kwadratową wieżę, która spłonęła jednak w 1792 r.
W południowej ścianie kościoła umieszczono w XIX wieku kamienną tablicę epitafijną zmarłego w 1483 r. starosty starogardzkiego (1472 – 1483) i wojewody pomorskiego (1478 – 1483) Fabiana Legendorfa - Mgowskiego.
Nad kruchtą południową znajduje się replika najstarszej rzeźby spośród zabytków średniowiecznej snycerki pomorskiej – tzw. „Chrystus Starogardzki”, odkryty w 1930 r. Oryginał datowany na ok. 1320 r. znajduje się obecnie w Muzeum Diecezjalnym w Pelplinie.
I jeszcze reper z XX-lecia międzywojennego umieszczony na ścianie północnej.

Nawa główna świątyni.
W kościele znajduje się wielki fresk (42 m/kw.) „Sąd Ostateczny” z XV w., odkryty dopiero w 1957. Jego autorami są prawdopodobnie artyści ze szkoły flamandzkiej. Pośrodku na tęczowym tronie zasiada Chrystus, mając u stóp archanioła Michała, zaś po prawicy Maryję wraz z św. Barbarą i św. Katarzyną z lewej zaś św. Jana Chrzciciela oraz św. św. Piotra i Pawła. W dolnej strefie malowidła ukazano powstających na sąd z grobów, zbawionych wkraczających w bramy raju oraz potępionych, na których oczekuje władca piekła.
Późnobarokowy ołtarz główny (1 poł. XVIII w.).
Rokokowa ambona u zbiegu prezbiterium i korpusu nawowego, o efektownym wystroju, została ufundowana przed 1780 rokiem przez Józefa Grąbczewskiego.
W prezbiterium, po prawej stronie znajduje się renesansowy nagrobek Jerzego Niemojewskiego herbu Rola z Lubieńca (zm. 1615), starosty starogardzkiego, wyobrażający leżącą postać zmarłego.

Przepraszam za jakość niektórych zdjęć, ale ktoś mi zgasił światło w kościele...

Rokokowy ołtarz NMP - ufundowany przez kasztelana chełmińskiego Józefa Grąbczewskiego w połowie XVIII w. Drewnianą nastawę typu architektonicznego wypełnia pośrodku współczesny wizerunek Matki Boskiej Łaskawej z parą adorujących postaci: św. Floriana i św. Rocha.
Ołtarz Krzyża św. (2 poł. XVIII w.) z rzeźbiarską sceną opłakiwania ukrzyżowanego Jezusa przez Maryję i św. Jana.
Jeden z czterech konfesjonałów z poł. XVIII w. Wszystkie mają podobną formę i rokokowy wystrój, jednak dwa z nich wyróżnia snycerka drzwiczek, ukazująca symbolikę sakramentu pokuty: kruszenie serca grzesznika oraz odpuszczenia win.
Feretron z 1752 roku, zawierający w awersie scenę Koronacji NMP, w rewersie Przemienienie Pańskie – oba malowidła pokryte są srebrzoną blachą mosiężną.
Jedna z dwóch gotyckich kropielnic.
Szkoda tylko, że od kilkunastu lat nie jest eksponowane epitafium kupca Jana Stypusa (1608r.) z panoramą Starogardu.

Jeszcze kilka starych pocztówek z ujęciem starogardzkiej fary (źródło: kociewiacy.pl).